Γευστική μνήμη: Όσα ξεκίνησαν από την μαμά και συνεχίστηκαν με φίλους

Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι οτι οι γεύσεις που μου άρεσαν ήταν περιορισμένες. Αντίθετα, οι γεύσεις που μισούσα, ήταν άπειρες. Από αυτά που μου άρεσαν, ξεχωρίζω τα μπιφτέκια – της μαμάς, εννοείται – τα μακαρόνια με κιμά, τα σουβλάκια – με λαδωμένη πίτα από το συνοικιακό σουβλατζίδικο – ή στη σχάρα. Μισούσα τα λαδερά, τα ψάρια, τις σαλάτες που δεν ήταν… ντοματοσαλάτα με φέτα και αγγούρι και φυσικά τα όσπρια, εκτός από τις φακές.

Γεννημένος σε ένα σπίτι που όλοι – λόγω καταγωγής – έπιναν… το κρασάκι τους καθημερινά, μυήθηκα από πολύ νωρίς στο να πίνω κρασί με το φαγητό. Στην αρχή μόνο στο Κυριακάτικο τραπέζι, ένα ποτηράκι και μερικές φορές μπύρα. Στην εφηβεία, τα ποτηράκια έγιναν καθημερινά κάνοντας κι εγώ παρέα στους ενήλικες του σπιτιού που δεν έπιναν ποτέ νερό με το φαγητό ! Το κρασί, ήταν ένα : ρετσίνα Μεσογείων. Αγνή σπιτική, όπως έλεγε πάντα ο παππούς μου που είχε το μονοπώλιο της τροφοδοσίας στο σπίτι.

Σπάνια, πίναμε κοκκινέλι αν και ποτέ μου δεν κατάλαβα την διαφορά στην γεύση με την ρετσίνα, πέρα από το ότι το κοκκινέλι ήταν… στιφό. Μπρούσκο! Ξαναέλεγε ο παντογνώστης περί των κρασιών, παππούς μου ! Πίναμε ρετσίνα με τα φασολάκια, ρετσίνα με το καταπληκτικό κοκκινιστό ρόστο με μακαρόνια της γιαγιάς μου. Ρετσίνα με τα σουβλάκια, ρετσίνα με το κοτόπουλο στο φούρνο, ρετσίνα με τα ψάρια, ρετσίνα με τα όσπρια και το κοκκινέλι πάντα με… το παστίτσιο !

Η γευστική μνήμη “χτίζεται” με τον καιρό!

Γευστική μνήμη!

Όλα όσα θυμάται ο ουρανίσκος, τα ταυτίζει, τα αγαπάει και αρνείται πεισματικά να τα αντικαταστήσει με οτιδήποτε άλλο του προτείνουν για τα επόμενα χρόνια. Στην καλύτερη περίπτωση θα δοκιμάσει, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να εκτιμήσει την νέα πρόταση που μάχεται με μηδαμινή ισχύ σε σχέση με την παλαιά γεύση. Στον αγώνα Ρετσίνα εναντίον Chardonnay ο αγώνας έληγε – αρχικά – με γιγάντιο σκορ υπέρ της παραδοσιακής και πτωχής πλην τίμιας Ρετσίνας!

Παραδοχή πρώτη:

Ένα μικρό παιδί, δεν έχει γευστική μνήμη. Ούτε ο πλούτος των γεύσεων στα φαγητά που καταναλώνει είναι ιδιαίτερα ευρύς. Από τις γεύσεις του, λείπουν πολλά συστατικά: ποτέ δεν θα γευτεί Carpaccio, ωμά όστρακα, φιλέτο medium rare ή Κινέζικη κουζίνα. Μοιραία, το ταίριασμα με το κρασί, θα ακολουθήσει την ίδια κατεύθυνση.

Παραδοχή δεύτερη:

Οι γευστικοί κάλυκες, εκπαιδεύονται! Αρκεί να κάνει κάποιος την αρχή, για να διαπιστώσει πόσες γεύσεις παρέμεναν άγνωστες.

Παραδοχή Τρίτη:

Δεν έχει σημασία «τί» λέγεται, αλλά από «ποιόν» λέγεται! Με λίγα λόγια, πρέπει να ξέρουμε να ακούμε γνώμες, αρκεί η γνώσεις και η εμπειρία του ομιλούντα, να είναι αξιόπιστες.

Όλα τα παραπάνω, έχουν ιδιαίτερη αξία, για να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι αυτό το ταξίδι στις γεύσεις και στην σύμπραξη φαγητού και κρασιού, να γίνεται με υψηλά κριτήρια. Γιατί αλλιώς, είναι αδύνατον να φτάσει κανείς σε υψηλά επίπεδα γεύσεων. Μείνετε λοιπόν μαζί μας, σε αυτό το τόσο γοητευτικό ταξίδι της γνώσης. Σε ένα ταξίδι γεμάτο ιστορία, κρασί και εμπειρίες.